1.Anno ab incarnatione Domini millesimo centesimo quadragesimo sexto [a]om. B sexto – resurrectionem om. a’D., Gaufredo praecellentissimo duce Normannicae regionis monarchiam strenue gubernante, sed et Hugone archiepiscopo in metropolitana Rothomagensis ecclesiae sede praesidente, abbate Bernardo quoque hanc ecclesiam strenue religioseque regente, immo Domino Jhesu Christo in caelo regnante, quarta feria secundae ebdomadae post gloriosam Salvatoris nostri resurrectionem factum est istud miraculum in hac ecclesia ante sanctum altare beati archangeli Michaelis.

2. Cum igitur post peracta missarum sacrosancta mysteria fratres monachi more solito in refectorio pranderent, ex Fulgeriensi pago quidam homo, nomine Andreas, subito in istam introivit ecclesiam, tanta non solum corporis sed et membrorum omnium multatus incommoditate et deformitate ut intus horrifice retortis manuum digitis pedumque articulis adeo ut aliquid adtrectare vel | tenere nullatenus posset. Denique cum in sacrosanctam summi archangeli Michaelis ingressus esset [b]est D. basilicam, baculus quem utcumque ad se sustentandum dextra ferebat de manu prosiliens: mox gravi et terribili dolore undique percussus quid ageret, quo se verteret, quid diceret penitus ignorabat. Rugitus tantum terribiles et profundos gemitus taeterrimosque emittens ululatus, prope cernentibus non modo metus excutiebat , verum longe astantibus et audientibus dolore pietateque suspiria et lacrimas extorquebat. Prostratus illico ante altare solo tenus recubans sua super genua, beati archangeli implorans patrocinia ut per sua sancta suffragia ipsius Jesus Christi misereri dignaretur misericordia.

3. Requisitus tandem a quodam monacho, ejusdem secretario etiam, qualiter illud accidisset, ei respondit: « Pridie ante Domini cenam calefaciebam furnum ad panes familiae meae coquendos; repente, ut videtis, primo totus derigui ac demum si mille me percussissent lanceae, quasi mortuus protinus in terram | corrui. Expergefactus tandem sanctissimi caelorum principis dignum duxi petere limina monachorumque erga Deum opitulamina, sed nunc atrociori, immo duplici [c]om. D., heu mihi! crucior angustia ». Proinde sacrista, Ricardus nomine, meliori atque saniori usus consilio, protinus ad fidelissimam sanctae renovationis confessionem exhortatus est eum, dicens omnia in confessione mundantur: « Si itaque meis adquieveris consiliis, et corporis quam citius recipies valitudinem et animae perpetuam sospitatem ».

4. Statimque accito [d]om. D. presbytero, nomine Martino, praedictus homo, suimet non immemor, recolens quod confessio est pulchritudo in conspectu Dei, ex intimis cordis penetralibus sua ante mala gesta coram Domino velociter ex integro diu multumque flens et ejulans omnia peroravit. Confessus itaque et aquae benedictae irroratus tertio sacra perfusione, illico crepitantibus manuum digitis nervisque ad loca pristina redeuntibus articulorumque laxatis vinculis pro [e]prae CD. dolore et angustia in spasma [f]pasman a’ pasma C phasma D. exanimatus quasi mortuus in terram ante altare prostratus concidit. Testa | ti sunt quamplures, qui inibi praesentes adstabant, manuum sonitus, digitis nervisque atque articulis divinitus revertentibus ad priorem statum, multipliciter crepitasse ac sonuisse. Evocatis itaque monachis, venerunt et reddiderunt gratias Deo et sancto Michaeli et postea dederunt consolationem illi viro qui, acceptis viribus corporis sui, reversus est ad propria, laudans Deum et sanctum Michaelem, sanus et incolumis.